Ημερολόγιο Εκδηλώσεων

Ονοματεπώνυμο:Καρύδα Ναταλία Σημαντηράκης Ιωάννης  

Τίτλος:Υπερβολικές» επεμβάσεις αποκατάστασης επί ιστορικών κτηρίων
Title:Excessive” restoration interventions on historic buildings

Παρασκευή  5 Ιουλίου 2024, 11.00 π.μ.
Σχεδιαστήριο 2ου ετους

Εξεταστική Επιτροπή

Καθηγητής Νικόλαος Σκουτέλης (επιβλέπων)
Αναπληρωτής Καθηγητής Κλήμης Ασλανίδης 
Επίκουρη Καθηγήτρια  Άννα Καραγιάννη 

Περίληψη

Η παρούσα ερευνητική πραγματεύεται το ζήτημα των εκτεταμένων επεμβάσεων αποκατάστασης επί ιστορικών κτηρίων και συνόλων στη σύγχρονη εποχή. Η πρακτική της αποκατάστασης εξ ορισμού είναι πιο επεμβατική συγκριτικά με άλλες εργασίες προστασίας, όμως εάν υπερβεί τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά του κτηρίου μπορεί να προκαλέσει σημαντική αλλοίωση στην αυθεντική του υπόσταση, οδηγώντας έτσι στην «υπερβολή». Μέσα από τη σύνταξη συγκεκριμένων καθοδηγητικών κειμένων, με σημαντικότερο εξ αυτών την Χάρτα της Βενετίας, διασφαλίζεται η αποτροπή τέτοιου είδους πρακτικών. Παρ’ όλ’ αυτά, εξήντα χρόνια από τότε παρατηρείται σταδιακά η επιστροφή του ενδιαφέροντος και η γέννηση μίας νέας κουλτούρας αποκαταστάσεων. Στο πλαίσιο αυτό, μέσω της ανάλυσης τεσσάρων διακριτών περιπτώσεων κτηρίων ιστορικού ενδιαφέροντος και της αξιολόγησής τους υπό το πρίσμα των επιταγών της Χάρτας της Βενετίας, επιχειρείται να απαντηθούν καίρια ερωτήματα: Μπορούν να προσδιοριστούν οι λόγοι και να αποσαφηνιστούν οι μέθοδοι που οδηγούν σε έργα αποκατάστασης «υπερβολικής» φύσεως; Θα πρέπει να τηρείται μια καθολική προσέγγιση αποκατάστασης ή κάθε περίπτωση χρήζει εξατομικευμένο τρόπο αντιμετώπισης; Πόσο ευέλικτη θεωρείται πλέον η Χάρτα της Βενετίας σε σχέση με το όραμα του αρχιτέκτονα και τις σύγχρονες απαιτήσεις της κοινωνίας;  

Abstract 

This research paper deals with the issue of extensive restoration interventions on historic buildings and ensembles in modern times. The practice of restoration by definition is more invasive compared to other conservation works, but if it exceeds the qualitative and quantitative characteristics of the building it can cause significant alteration to its original condition, thus leading to “exaggeration". For this reason, the drafting of specific guidance documents, the most important of which is the Venice Charter, ensures that such practices are prevented. Nevertheless, sixty years on, there has been a gradual return of interest and the growth of a new culture of restoration. In this context, through the analysis of four distinct case studies of buildings and their evaluation in the light of the requirements of the Venice Charter, an attempt is made to answer key questions: Can the reasons and methods leading to restoration projects of an 'excessive' nature be identified and clarified? Should a universal approach to restoration be followed, or does each case re- quire an individual approach? How flexible is the Venice Charter considered to be in relation to the architect's vision and the contemporary demands of society?