Συντάχθηκε 04-03-2025 14:31
Ενημερώθηκε:
04-03-2025 16:43
Τόπος: Γ1 - Σχεδιαστήρια ΑΡΜΗΧ και Εργαστήρια
Έναρξη: 05/03/2025 16:00
Λήξη: 05/03/2025 17:00
Ονοματεπώνυμο:Γαλούνη Εριφύλη
Τίτλος:Η Αρχιτεκτονική ως Εργαλείο Κινηματογραφικής Αφήγησης: Όταν οι Χώροι Αφηγούνται Ιστορίες
Title:Architecture as a Cinematic Narrative Tool: When Places Tell Stories
σχεδιαστήριο 1ου ετους 16.00μμ
Εξεταστική Επιτροπή
Καθηγητής Ανδρεαδάκης Δημήτριος (επιβλέπων )
Επίκουρος Καθηγητής Πεγιούδης Νικόλαος
Επίκουρη Καθηγήτρια Καραγιάννη Αννα
Περίληψη
Η εργασία διερευνά τη σχέση αρχιτεκτονικής και κινηματογράφου, εστιάζοντας στον τρόπο που η αρχιτεκτονική σκέψη ενσωματώνεται στη δημιουργία ταινιών. Εξετάζει πώς οι σκηνοθέτες αξιοποιούν τον χώρο, τη δομή και τον σχεδιασμό για να μεταδώσουν συναισθήματα, ιδέες και να αναπτύξουν χαρακτήρες. Τα δύο πεδία μοιράζονται κοινές αρχές, όπως το καδράρισμα, η προοπτική, ο φωτισμός και η κίνηση, επιδρώντας αμοιβαία στον τρόπο που δημιουργούνται οπτικά αφηγήματα και καθηλωτικές εμπειρίες. Μέσω συγκριτικής ανάλυσης βασικών κινηματογραφικών και αρχιτεκτονικών στοιχείων, η μελέτη αποκαλύπτει πώς η αρχιτεκτονική δεν είναι απλώς ένα σκηνικό, αλλά καθοριστικός παράγοντας στη διαμόρφωση της κινηματογραφικής εμπειρίας. Η έρευνα επικεντρώνεται σε πέντε χαρακτηριστικές ταινίες – Metropolis (1927), Rear Window (1954), Throne of blood (1957), The Draughtsman’s Contract (1982), The Lighthouse (2019) και Midsommar (2019) – αναδεικνύοντας τις συνέργειες μεταξύ κινηματογράφου και αρχιτεκτονικής στη δημιουργία θεαματικών και συναισθηματικά φορτισμένων χώρων
Abstract
The research paper explores the complex and interconnected relationship between architecture and cinema, with an emphasis on architectural thinking within the cinematic process.
The paper begins by establishing a theoretical framework linking architecture and cinematic art. It explores, how directors and producers of a film, use space, structure and design to convey themes, emotions and character development. The analysis is rooted in the idea that both disciplines share a common goal: to create compelling environments that engage the viewer-user with their surroundings. Principles of filmmaking, such as framing, lighting, perspective, movement and storyboarding (illustrations, narratives), seem to be influenced by methods of architectural design, and vice versa. By analyzing the ways in which filmmakers use visual storytelling to evoke emotions, convey messages, and create immersive and spectacular experiences, this study reveals the parallel relationship between the two fields, as architects apply similar techniques to enhance functionality through simulation, as well as the aesthetic and compositional inventiveness of their designs and projects.
Through a comparative analysis of key elements and examples from cinema, possible synergies between cinema and architecture in shaping and improving human experiences within built environments will be revealed. The aim is to demonstrate that architecture is not just a setting, but a critical element that shapes the viewer's experience and forms the director's vision. The study focuses on five distinctive films known for their strong architectural themes: Metropolis (1927), Rear Window (1954), Throne of Blood 1957, The Draughtsman's Contract (1982), The Lighthouse (2019), Midsommar (2019).
