Συντάχθηκε 03-04-2019 12:59
Ονοματεπώνυμο: ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΥΦΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΑ ΑΔΑΜΑΝΤΙΑ
Τίτλος: ΤΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΗΜΑ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ ΔΙΑΡΚΩΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ: ΤΑ ΔΙΔΥΜΑ ΕΡΓΑ ΤΩΝ PIRANESI-HILBERSEIMER
Title: ARCHITECTURE IN DEVELOPMENT IS CONSTANTLY BEING REPEATED: THE TWIN WORKS OF PIRANESI AND HILBERSEIMER
Τετάρτη 3 Απριλίου 2019, 14.00 μ.μ.
Σχεδιαστήριο 3ου έτους
Εξεταστική Επιτροπή
Αναπλ. Καθ. λέξιος Τζομπανάκης (επιβλέπων)
Αναπλ. Καθ. Νικόλαος Σκουτέλης
Επικ. Καθ. Γιαννούδης Σωκράτης
Περίληψη
Η εργασία αυτή επιχειρεί να διερευνήσει το μοντέρνο αρχιτεκτόνημα αλλά μαζί και τις αντιφάσεις του, όταν η ιδέα αυτού λαμβάνει σχήμα. Το μοντέρνο αρχιτεκτόνημα αναγνωρίζεται στην ιδέα της ουτοπίας του M.Τafuri, όπως παρουσιάζεται στο βιβλίο του Architecture and Utopia: Design and Capitalist Development. Αυτή ερμηνεύεται ως μια τάση πραγματοποιήσιμη από μόνη της, που μπορεί να αναπτύσσει ελεύθερα τον εαυτό της. Σε αυτή την κατεύθυνση, για να νοηθεί το αρχιτεκτόνημα μια διεργασία σε εξέλιξη πρέπει να αποτελεί ένα ον ανεξάρτητο, «προικισμένο να αναθεωρεί τους συσχετισμούς της δομής του προκειμένου να τους ανακτά σε διαφορετικό και υψηλότερο επίπεδο». Με άλλα λόγια, να λειτουργεί σε δύο επίπεδα: να συνιστά το αποτέλεσμα συσχετισμών και ταυτόχρονα την αιτία αυτών. Στον βαθμό που κάθε ανεξάρτητη αρχιτεκτονική παρέμβαση διαδέχεται την προηγούμενη και την αναθεωρεί, η εξέλιξη εκδηλώνεται στη ποιοτική διαφορά τους. Έτσι αυτή μετουσιώνεται σε μελέτη για την διαρκή ανακατασκευή του αρχιτεκτονικού συνόλου, αποκτά δηλαδή πολεοδομικό χαρακτήρα. Στην πόλη αναγνωρίζεται το δράμα της αρχιτεκτονικής, καθώς απόρροια της επιθυμίας της για διαρκή εξέλιξη είναι η επιστροφή στην καθαρή της μορφή, σε φόρμα χωρίς ουτοπία. Συγχρόνως λοιπόν, το αρχιτεκτόνημα θα διερευνηθεί ως μια πρακτική εξάλειψης οποιασδήποτε διαφοράς. Η αρχιτεκτονική μελέτη σε αυτή την κατεύθυνση αναπαριστά δύο διεργασίες: μία σε εξέλιξη και μια σε επανάληψη.
Για την αναγνώριση αυτής της πολεοδομικής μελέτης ανατρέχουμε στις στιγμές γέννησης και θανάτου της νεωτερικότητας όπως τη χρονολογεί ο M.Tafuri από τον Διαφωτισμό μέχρι το Μοντερνισμό. Αναλόγως, διερευνούνται οι έννοιες του μοντέλου και του εμπορεύματος, για την ανάδυση του αρχιτεκτονικού αντικειμένου με διττό τρόπο. Στην παρούσα ερευνητική εργασία παρουσιάζουμε αρχικά μοντέλο και εμπόρευμα ικανά να αναπτύσσουν διαρκώς την δομή τους, όταν από υλικές αναπαραστάσεις μιας αρχής μετουσιώνονται τα ίδια σε αρχές για την παραγωγή τους. Όμως, στην προσεχή εκδήλωση τους στον αστικό χώρο, ενώ εμφανίζονται ως πρότυπα για την ανακατασκευή του, οι πόλεις που φανερώνουν τα καθαιρούν από κάθε αυτονομία, έτσι που μοντέλο και εμπόρευμα δύναται απλά να επαναλαμβάνουν την δομή τους.
Abstract
This thesis attempts to investigate modern architecture and concurrently its contradictions when its idea takes shape. The modern architecture is recognized in the idea of M. Tafuri’s utopia, as presented in his book Architecture and Utopia: Design and Capitalist Development. This can be construed as a tendency realizable in itself, free to develop itself. In this direction, in order to conceive modern architecture as an ongoing process, it has to constitute an autonomous entity, «intent upon breaking the relationships of the existing order in order to recover them at a higher and different level». In other words, it has to work on two levels: to constitute the result of processes and at the same time their cause. To the extent that every autonomous architectural intervention succeeds and revises the preceding one, the development manifests itself in their qualitative difference. As a result, this is transfigured in a study about the constant reconstruction of the architectural ensemble, meaning that it acquires an urban character. In the city is identified the tragedy of architecture, as the consequence of its desire for constant development, is the return to its absolute form; in a form without utopia. So at the same time, architecture will be examined as a practice of elimination of any difference. Towards this direction, architectural study has a double approach: one in development and one in repetition.
In order to figure this urban study, we refer to the moments of birth and death of modernity, in the way M. Tafuri dates it from the Enlightenment to Modernism. Accordingly, the notions of model and commodity arise, for the emergence of the architectural element in a twofold way. In this thesis, we firstly present model and commodity capable of constantly developing their structure, when they transfigure themselves from physical representations of an origin, to principles themselves for their own production. However, in their forthcoming urban expression, whereas they appear as exemplars for city’s reconstruction, the cities depose them from their autonomy, in a way that model and commodity can simply repeat their structure.
Τόπος:
Έναρξη: 03/04/2019 14:00
Λήξη: 03/04/2019 15:00
