Η διπλωματική εργασία των φοιτητών της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης, Παναγιώτας Ανθούλη, Ιωάννη Αποστολόπουλου και Νικολάου Παπαβασιλείου, με επιβλέπουσα καθηγήτρια την κ. Πανίτα Καραμανέα, διακρίθηκε στους 30 φιναλίστ του διαγωνισμού European Architectural Medals – Best Diploma Projects 2017, ανάμεσα σε 156 συμμετοχές από 29 ευρωπαϊκές χώρες.
Σύντομο κείμενο σχετικά με την διπλωματική εργασία:
Αυτή δεν είναι μία διπλωματική εργασία για την Αθήνα. Τουλάχιστον, όχι για την εικόνα της Αθήνας, όπως αυτή καλλιεργείται και διαμορφώνεται από τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις. Πρόκειται για μια διπλωματική εργασία αναφορικά με το πως θα μπορούσε να είναι ή να μην είναι η Αθήνα.
Σε μια προσπάθεια κατανόησης των δυναμικών που υποβόσκουν στο συνεχώς μεταβαλλόμενο αθηναϊκό τοπίο, το ενδιαφέρον μετατίθεται από την ιστορική ανάγνωση στην αποκωδικοποίηση των πολύπλοκων διαδικασιών του γίγνεσθαι. Η προσέγγιση αυτή αποκαλύπτει ότι κάθε μεγάλη αλλαγή απαιτεί ότι τόσο οι κοινωνικές ομάδες όσο και το άτομο ως μονάδα, θα πρέπει να διαμορφώσουν ένα νέο τρόπο σκέψης ο οποίος με τη σειρά του θα οδηγήσει σε μια εποχή νέων αφηγήσεων. Υπό αυτή την έννοια, ερευνάται ο τρόπος που επηρεάζεται τόσο η κατασκευή της πραγματικότητας όσο και της θέσης των ομάδων και των ατόμων σε αυτήν.
Τα δεδομένα που αντλούνται από το στάδιο της ανάλυσης, σε συνδυασμό με την προσωπική ανάγνωση της περιοχής, οδηγούν στην ανάδειξη της διαλεκτικής ανάμεσα στην μειονοτική ετερότητα και στο κυρίαρχο υποκείμενο, ως το πλέον μείζων ζήτημα της σύγχρονης κοινωνίας. Αυτή η έννοια της ετερότητας αναφέρεται τόσο σε κοινωνικές συνθήκες όσο και σε κοινωνικές ομάδες. Η σύγχρονη αθηναϊκή ταυτότητα υπερβαίνει τα απλουστευτικά μοντέλα σκέψης της διττής κατανόησης της πραγματικότητας: η έννοια του γίγνεσθαι – Αθηναίος υπερβαίνει τη φυλή, τη θρησκεία το φύλο και την εθνικότητα. Ο σύγχρονος Αθηναίος είναι ταυτόχρονα Έλληνας και ξένος, χριστιανός και μουσουλμάνος, έγχρωμος και καυκάσιος, άντρας και γυναίκα.
Το αθηναϊκό τοπίο αντιμετωπίζεται ως η πρώτη ύλη, ικανή για μετασχηματιστεί και να μεταλλαχθεί σε κάτι νέο. Το τοπίο αυτό περιλαμβάνει το χτιστό περιβάλλον, το φυσικό και τεχνητό έδαφος και το υπέδαφος. Μέσω της προσθήκης και της αφαίρεσης υλικού καθώς και της εφαρμογής στερεομετρικών τομών, δημιουργούνται νέοι χώροι ικανοί να υποδεχθούν το υπό ανάδυση πρόγραμμα. Στο τελικό στάδιο, χρησιμοποιούνται παρόμοιες διαδικασίες για την οπτικοποίηση του σχεδιαστικού αποτελέσματος. Πιο συγκεκριμένα, μέσα από τις πραγματοποιούμενες χωρικές κατατμήσεις, αποκαλύπτεται η χωρική πληροφορία και οι σχέσεις που τη διέπουν.
Κλείνοντας, καθ' όλη τη διάρκεια της εκπόνησης, κάθε πρόβλημα δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ ως ένα απλό ερώτημα που έχρηζε απάντησης: «Kάθε πρόβλημα είναι μια διαδικασία διάρρηξης της ζωής και της σκέψης, που παράγει κινήσεις και αντιδράσεις».